Prawie w każdym ogrodzie są miejsca ocienione. Najczęściej są to obszary pod drzewami lub wzdłuż północnych ścian budynków. Zakątki te nie muszą być skazane na brak życia i wysypywane korą lub żwirem. Istnieje wiele roślin, które świetnie poradzą sobie w takich warunkach.

Jeżeli chcemy zagospodarować przestrzeń pod drzewami liściastymi możemy wykorzystać rośliny, które wegetację zaczynają wcześnie, nim jeszcze rozwiną się liście. Są wśród nich kolorowe wiosenne kwiaty cebulowe, takie jak: Krokusy (Crocus), czy Śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis), którym towarzystwa może dotrzymać Fiołek wonny (Viola odorata) i Konwalia majowa (Convallaria majalis).

Miejsca, gdzie słońca nie ma nawet wiosną można ożywić cieniolubnymi roślinami okrywowymi. Są wśród nich zarówno egzemplarze zimozielone, jak i zamierające na zimę. Do pierwszej grupy należy Barwinek pospolity (Vinca minor) pokrywający się na wiosnę niebieskimi, purpurowymi lub białymi kwiatami. Zimozielone są również Bluszcze (Hedera), które z czasem zaczynają wspinać się po pniach i ścianach tworząc wielopoziomowe kompozycje. Obecnie są one dostępne w wielu odmianach o fantazyjnych kształtach liści mogących mieć kolor jednolicie zielony lub posiadać kontrastujące użylenie lub białe i jasnozielone przebarwienia.

Jako roślinę okrywową można posadzić także Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria), który najczęściej traktowany jest jak chwast, jednak może tworzyć dekoracyjne, zielone dywany. Szczególnie ciekawa jest odmiana „Variegatum” o liściach biało obrzeżonych.

W miejscach ocienionych można posadzić także jeden z około 10 000 gatunków Paproci. Są wśród nich duże, przyciągające wzrok okazy, takie jak Narecznice (Dryopteris). Jednak spotkać też można drobne, ażurowe roślinki na przykład Adiantum (Adiantum) lub Zanokcice (Asplenium).

Ciekawą propozycją dla miejsc zacienionych są też Funkie (Hosta). Podobnie jak w przypadku Paproci poszczególne gatunki i odmiany różnią się między sobą wielkością – mogą osiągać od 10 do 150 cm wysokości. Ozdobą Funkii są ich liście. Mogą one być bardziej lub mniej wydłużone, o prostych lub pomarszczonych brzegach, w kolorze zielonym, niebieskawym, żółtym, jednolitym lub posiadającym obrzeżenia i smugowate przebarwienia.

Dodatkową zaletą roślin cieniolubnych jest fakt, iż prawie wszystkie są łatwe w uprawie i nie stwarzają problemów nawet początkującym ogrodnikom.